పేజీలు

29, నవంబర్ 2013, శుక్రవారం

ప్రతి మదిలోని తెహల్కా ... ఈ ప్రేమలేఖ!

                                                                      ప్రియమైన నీకు, నేను వ్రాయునది...
'నేను' అంటే 'నువ్వెవరు?' అని ప్రశ్నించవని నాకు తెలుసు. ఎందుకంటే నేనీ మనుషుల మధ్య ఎప్పటినుంచో ఉంటున్నా, నా ఉనికిని తొలిసారిగా గుర్తించింది నువ్వే. నేను అనబడే నాకున్న లక్షణాల్నీ, అవలక్షణాల్నీ రూపించి చూపించిందీ, అనుమతించి స్వాగతించింది నువ్వే. ఎటొచ్చీ చిక్కంతా ఏంటంటే అంతటితో నీ పని అయిపోయినట్టుగా నువ్వు గమ్మున ఉండిపోయావు. గుండె వాకిట వరకూ స్వాగతించిన నువ్వు, నీ హృదయాంతరాల లోనికి ఆహ్వానించవెందుకో! మన మధ్య ఉన్నదేంటని అడిగితే 'జస్ట్ కొలీగ్స్' అంటావు. అంతేనా అన్నట్టు దిగులుగా కనిపిస్తే 'యు ఆర్ మై బెస్ట్ ఫ్రెండ్' అంటావు. అంతకంటే ఎక్కువ కాదా అన్నట్టు నిరాశగా చూస్తే, ఏమీ తెలీనట్టు 'ఏమైంది అలా ఉన్నావు?' అని అడుగుతావు.  మనం ఒకరినొకరు చూసుకున్న మొదటి క్షణంలోనే నువ్వన్నావ్, 'మిమ్మల్ని ఎక్కడో చూసినట్టుంది' అని. నాక్కూడా అలాగే అనిపించింది. అంటే విడివడని బంధమేదో మన మధ్య ముడివడబోతోందని సూచనేమో అది.
అసలీ లేఖ రాయడం ఎందుకంటే రాత్రి నువ్వు నా కలలోకి వచ్చావు. గదిలో నేనడుగు పెట్టేసరికి నువ్వొక కంప్యూటర్ ముందు కూర్చుని ఉన్నావు. మానిటర్ మీద ఒక హృదయం బొమ్మ. ఎంతో ఏకాగ్రతతో దానికి మెరుగులు దిద్దుతున్నావు. ఆ హృదయం నాదే అని గుర్తుపట్టడానికి ఎక్కువ సమయం పట్టలేదు నాకు. తీరిగ్గా, ఓపిగ్గా, నీకు నచ్చినట్టుగా మలచుకుంటూ... నా హృదయాన్ని తదేకంగా చూస్తూ, నీ కళ్ళనిండా వెలుగును నింపు కుంటున్నావు. ఈ హృదయం ఇక నాదే, నా స్వంతమే అన్నట్టుగా నీ పెదవులపై విజయ దరహాసం. అది నేను గమనించేలోగా, నా ఉనికి నీకు తెలిసిపోయి, నీ గుట్టు నేను పసిగట్టాననే తత్తరబాటుతో, కోపం నటిస్తూ... విసురుగా ఏదో బటన్ నొక్కేసరికి ఏకంగా కంప్యూటరే పేలిపోయింది. గది నిండా చెల్లాచెదురుగా పడివున్న నా హృదయపు తునకలు. వాటిని నీ హై హీల్స్ చెప్పులతో పక్కకి తోసేస్తూ విసవిసా నడచి బయటకు వెళ్లిపోతుంటే, వెనుకనుంచి నీ ఎతైన పిరుదుల లాస్యాన్నీ, నునుపైన నీ నకుము మడతలో మెరిసి మాయమవుతున్న కాంతిని చూసి చెదరిన నా హృదయం బాధగా నిట్టూర్చింది.
అప్పుడో వెలుగు. ఏంటా అని చూస్తే బ్రహ్మ దేవుడు. నన్ను సానుభూతితో చూస్తూ ''పిచ్చివాడా! ఈ పాటి విరహానికే నీకంత బాధగా ఉంటే, మనసు పెట్టి అపురూపంగా  నేను మలచిన ఆ రూపాన్ని భూమ్మీదకు పంపాల్సిన విధిని నిర్వర్తించే సమయంలో ఆ శాశ్వత విరహానికి నేనెంత బాధపడి ఉంటానో ఊహించు'' అన్నాడు. అప్పుడు చూశాను ఆయన ఎనిమిది కళ్ళలోనూ 27 ఏళ్ల విరహం నింపిన నైరాశ్యపు నీడల్ని. ఆయన అంతర్ధానంతో మెలకువ వచ్చి, మళ్ళీ నిద్ర పట్టలేదు. రాత్రంతా నీ తలపుల వేదనే.
ప్రతి రోజూ ఆఫీసుకు రాగానే నీ జాడ కోసమే వెదుకుతాను.  నువ్వు కనిపిస్తే గాని ఆ రోజుకు పని చేసే శక్తి సమకూరదు నాకు. సాయంత్రం నువ్వు ఇంటికి వెళ్తూ 'బై బై' అంటూ చేతుల్ని తిప్పుతూ వీడ్కోలు చెపుతున్నపుడు,
నీ చూపులలో చిక్కుపడిన నా చూపులు క్షణకాలపు పరిష్వంగనలో ఆదమరిచి ఉండగా, నిర్దయగా నీ చూపుల్ని వెనక్కి లాగేసుకుని నువ్వు వెళ్లిపోతుంటే, నీ వెంటే పరుగులిడి, నువ్వు కనుమరుగైన చోట కాసేపటి వరకు అలాగే నిలబడి, నీరసంగా వెనక్కి తిరిగి వచ్చి, నా కళ్ళలోని చీకటి కుహరాల్లోకి చేరి సొమ్మసిల్లిపోతాయి.
చాలా సార్లు నువ్వన్నావు, ''రాత్రి నీ గురించి ఆలోచించాను'' అని. అలోచించి నా విషయంలో ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నావో మాత్రం చెప్పవు. మొదట్లో దాని గురించి తెలుసుకోవాలన్న ఆత్రుత ఉండేది. కాని ఇప్పుడు నీ నిర్ణయం తెలుసుకోవడం మీది ఆసక్తి కన్నా, 'నువ్వు నా గురించి ఆలోచిస్తున్నావు' అన్న నిజమే నాకు ఆనందాన్ని కలిగిస్తుంది.
ఎప్పుడైనా కన్నార్పకుండా నిన్నే చూస్తున్నప్పుడు, 'ఏంటలా చూస్తున్నావ'ని అడుగుతావు. ఏం లేదని అనగానే 'పిచ్చి' అంటూ గలగలా నవ్వేస్తావు. ఒక మనోహర దృశ్యాన్ని చూస్తున్నట్టుగా నవ్వుతున్న నిన్ను చూస్తుంటే, చటుక్కున నవ్వును ఆపి, నా కళ్ళలో కళ్ళు పెట్టి నిశ్శబ్దంగా రెండు క్షణాలు చూసి, చూపుల్ని నేలమీదికి వాల్చేస్తావు. మౌనంగా ఉండిపోతావు. ఆ క్షణాల్లో నీ పెదవుల వణకు, నీ పొడవాటి ముక్కు చివరన అదరుతున్న ముక్కుపుటాలు, శ్వాస ఎక్కువగా తీసుకోవడం వల్ల గుండెలమీది అవయవాలలో కదలికలు... ఇలా అన్నిటినీ గుర్తిస్తాయి నా చూపులు. ఆ సంకేతాల అర్థాన్ని తెలుసుకున్న రక్తం వేడెక్కి పరవళ్ళు తొక్కుతూ, నా నరనరాల్లో తీపి బాధని నింపుతుంది. ఆ వెంటనే ఒక్క ఉదుటున లేచి వెళ్ళిపోతూ నాలుగడుగులు వేసి, వెనక్కి తిరిగి నువ్వు చూసే చూపు ... 'హా!!!'  ఎందుకింత బాధ? ఎంతకాలం మోయాలీ బరువును? మనకు మనమే బందీలుగా ఉండటం ఎందుకు? చెప్పు! ఒక్క మాట. ''నువ్వు నాకు కావాలి.'' అని చెప్పు. పోనీ... "నేను నీకు కావాలా?" అని అడుగు. కాలాన్ని నమ్మకు. అది ఎప్పుడు ఎవరిని ఎలా మోసం చేస్తుందో తెలీదు. ఈ లేఖ నీ మౌనాన్ని భంగపరుస్తుందని ఆశిస్తూ...
నీ
నేను

(ఇలా లేఖలు రాసుకోవడం ఇప్పుడు లేకపోవచ్చు. పొట్టి సందేశాలు (SMS) పంపుకునే ఈ ఫాస్ట్ జనరేషన్ సైతం ఇలాంటి సాగతీత ప్రణయ బాధను అనుభవిస్తోంది. ప్రతి ఆఫీసులోనూ ఏదో ఒక సమయంలో, ఏదో ఒక జంట ఇలా అవ్యక్త అనుబంధంతో వేగిపోతూ ఉంటుంది. వారిద్దరూ అవివాహితులు కావచ్చు. లేదా ఇద్దరిలో ఒకరికి పెళ్లై ఉండవచ్చు. లేదా ఇద్దరూ పెళ్ళయిన వాళ్ళు కావచ్చు. ఎటూ తేలని ఈ బంధం కొన్నాళ్ళ తర్వాత అక్రమసంబంధంగా జనం నోళ్ళలో నానడం జరగవచ్చు. లేదా తెహల్కా మాదిరిగా పనిచేసే చోట లైంగిక వేధింపుల కేసుగా మీడియాకు సంబరం చేయొచ్చు.  లేదా వీళ్ళు ఉద్యోగ రీత్యా విడిపోయి దూరం కాగానే ఒకరికొకరు జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోవచ్చు.  ఏది ఏమయినా ఇదంతా సహజం. అవడానికి అది ఆఫీసు లవ్ అయినా అది వ్యక్తిగతం అని మర్చిపోవద్దు.  ఒకరినొకరు పూర్తిగా అర్థం చేసుకునే వరకూ బయటపడక పోవడం అన్ని విధాలా శ్రేయస్కరం. ఎందుకంటే రెండువైపులా ఉండే ప్రేమలో నాన్చుడు ఉండదు. వ్యవహారం సాగుతుందంటే అది వన్ సైడ్ అని అర్థం.  ఇలాంటి సందర్భాల్లో ఆలస్యం అమృతం కిందే లెక్క.)